bu yağmurlar eski yağmurlar değil
o çok sevdiğimiz yağmur taneleri
artık kırık seramik parçaları gibi batıyor ömrümüze
her günümüz delik deşik
biz bardaktan boşalırcasına kanıyoruz

bu şehrin mazgallarından akıp gittikçe hayat
biz acılarımızı abaküs boncuğu gibi sıraya diziyoruz

çıkmaz sokaklarda kapana kısıldık
şehrin arka mahallelerine düşüyor artık gölgemiz
elde avuçta bir kuru canımız kaldı
bir yandan yaşamak için çırpınıyor
bir yandan afili ölümler beğeniyoruz kendimize

yanlış anlamayın kendimizi övmüyoruz
hal-i pür-melalimizi beyan ediyoruz

lanetlenmiş Lut kavmi gibiyiz
günü kurtarayım derken dünümüzü tefeciye bozdurduk
artık her saklambacın ilk sobeleneni
her süreğin en kıdemli avıyız

düş yorgunuyuz
aşk yorgunuyuz
aşka açılan kapılarımız darmadağın
gözlerimizde katledilmiş aşkların kızıllığı
pire için yorgan yakmaya bahane arıyoruz

gitgide anlamsızlaşıyor nefes almak
ha bire bizi çağırıyor içimizdeki kör uçurum
bir adım atsak
belki bu sonsuz kahır son bulacak
belki içimizdeki yitik nehir yatağına kavuşacak

öldürün ulan öldürün bizi
yoksa kahrımız bu şehri havaya uçuracak