şiirin kitabına andolsun
andolsun söze ve sözün aydınlığına
bir şairi en iyi kendi kalemiyle sevişirken tanıdık biz


andolsun sözün beyazlığına
ki bir şair her zaman kalemiyle evlidir
aşkı taslağından alır bütün zamanını çiçeğe çevirir
nef(e)sinin bütün kara(n)lığını köreltir


boşandı bir gün kaleminden
karaladı kendini adam
sonra yeni bir doğum yeni bir tufan
yeniden yaratılması gerekiyordu dünyanın
suların boğması
fırtınanın coşması
ve şimşeğin öfkesi
ve Nuh’un ve geminin
yeniden oturması gerekiyordu o dağ alfabesine
sonra yeniden dinmesi yağmurların
ve yeniden merhaba demesi şiire ve soluğa


özrün bir köşesinden
diğerine doğru savruldu durdu adam
umudun sıtmasından çekip aldılar bedenini
bir yazgının derinliklerinden söktüler kederini


yaralı kalemlerin çığlığı
basım evlerinin gürültüsüne karıştığında
ağrı ve keder her köşeyi esir aldığında
hayatın şiirden
aşkın da sonsuz bir kanamadan ibaret olduğunu anladı
o bir sunaktı aslında
o silinmiş lahit taşlarında tarihin kekelediği
zamanın sivilcesinde sönük bir anıydı


kül döktüler yarasına
İşkenceye aldılar bedenini ve ruhunu
kilit vurdular diline
adını hiç haykıramadı sevdiğinin


dünyasına yeni bir uğultu geldi
hileli rakamlarla tarttılar bedenindeki ederi
hileli rakamlarla oyunlar oynadılar
müziği kullanarak şiiri ve şairi kandırdılar



-yeni bir bataklık aradı
-yeni bir çamur çantası belli ki birileri



_boran