İÇSEL YİTİMHayat bazen öyle acı veriyor ki, küçük bir çıbanın tenimi acıttığı gibi, acıtıyor içimi. Gücenip sitemkâr bir karanlığa çekiliyorum. Ellerin ellerime yüz çevirdiği zaman, Sanki kaybolmuş bir çocuğa dönüşüyorum. Ruhumun puslu penceresinden görüyorum, pas tutmuş kalbini. Küçücük kalıyor yüreğim o an, hiçbir şey sığmıyor. Ben bile kendi dışımda kalıyorum, Beni dahi alamıyor, kendime sığamıyorum. Öyle acı veriyor ki hayat bazen; Kimseye gerek yok, Ben kendime acıyorum. |