Bazen, bir sandal devrilir içimde,
kıyısız bir denizde sürüklenip gider.
Ne bir ses, ne bir iz bırakır ardında,
yalnızca suyun soğuk teni ürpertir beni.

Bir zamanlar umutla düşlerdim,
her şey maviye çalan bir gökyüzüydü sanki.
şimdi her şey siyahımsı gri,
ağır, karanlık bir düş gibi.

Sokaklar sessiz,
adımlarım yankısız,
konuşsam duyar mı kimse?
Her ağzımı açtığımda,
Harf harf unuturum bir kelimeyi.
Unuturum bir hayatı an be an.
Biri var mı hatırlayan,
Yoksa sadece ben miyim bu kadar unutkan olan?

Belki,
Bir bulut olurum sonra,
dağılırım göğün en tenha köşelerine,
kimse görmez,
kimse bilmez.
Yağmur olup yağsam,
Kimse ıslanmaz belki de.

Düşler bir çöküşle başlar,
derine hep daha derine iner.
Ben, kendi uçurumumda yankılanırım,
ve hiç kimse ama hiç kimseye duyurmadan,
duyuramadan,
sessiz sedasız düşerim.