Bahardan güze doğru seyir içinde olan bir yolcunun seyir defterindekiler düşmüş bu defa ak sayfalara.. Bahar nasıl ki tabiatın yüzünü güldüren bir mevsim olarak bilinirse; insanoğlunun yüzünü güldüren bahar olarak bilinen de aşktır; zira ömürler onunla yeşillenir ve zamansız tatlı bir güneş doğar insanın içine.. Önce bir ümitle yeşerir yaşamak ve yazarın da dediği gibi "Bir insanı sevmekle başlar her şey..." Ya sonrası..? Bir insandan ayrılmakla mı biter başlayanlar..? Ne yazık ki evet... Gelen her bahar yerini eninde sonunda güze bırakacaktır; ama o güze bırakırken yerini biz yalnız mıyız yoksa değil miyiz, asıl mühim olan bu.. Doğduğu gibi ansızın batarken o güneş, yalnızsak eğer ortalığı koyu bir karanlık kaplar. Sonrası mı..? Sessizliğin ve karanlığın senfonisi çalınmaya başlar. Dinler dururuz burkulmuş yüreklerimizle bu müziği.. Ancak şiir yetişir imdadımıza, tutar elimizden, sahip çıkar bize. Yüreğimizden akıp giden acılar onda can bulur; mısralar yüklenir derdimizi ve sesimize ses verir. Bu öyle bir sestir ki gölgemiz gibi bizi tâkip eden yalnızlığı kovma cesaretini bile bulur kendimize ve "Sol göğsüme tüneyen yalnızlık/Vaktidir/Uç artık" çığlığını bırakırız sesimizden yeryüzüne..
Şiir her zamanki gibi hem üslûp hem de içerik olarak çok sağlam ve sıradanlıkları aşan bir anlatımla örülmüş yine.. Bire bin anlam katan imgeler ve orijinal bir biçim de şiiri sağlam kılan unsurlardan biri.. Şâirin uzun br aradan sonra böyle hoş ve tadında bir şiirle dönmüş olması biz şiirseverleri bir kez daha bahtiyar etti..
Kutlarım cân-ı gönülden.. Kal sağlıcakla..