BÜYÜDÜM...Küskün bir çocuktum daha dün Kırılgan ve çokça muhtaç okşanmaya Hani çağırsa ansızın bir yerlerden Terk edip oyuncaklarımı Ve bakmadan hiç ardıma Koşar giderdim yanına Sokulup paslı koynuna Gömüp dertli başımı Her dâim ayrılık kokan boynuna Var gücümle ağlardım… Ne var ki; Büyüdüm… Ayıp artık ulu orta ağlamak Ve âşık olmak yeniden o vefâsız adama… En pes yerinde sesimin, En durgun mevsiminde nefesimin Yine aynı azgın denize bırakıp kendimi Neden sonra yorulup Yoğrulup acımasız dalgalarla Aynı yalancı limana sığınamam ki… Zîrâ; Büyüdüm… Yılların acısı dolanmışken saçlarıma Damla damla güz ektim gözlerimin tarlasına Zaman yaktı başaklarımı Ya da ben geciktim düşlerimin hasadına Çıktıkça ardıma düşüyor hecelerim; Ömrüm yokuş yorgunu… Kıvrılmaktayım,kıvranmaktayım İlle de savrulmaktayım… Ama; Büyüdüm… Yeni hüzünlerin eşiğinde, Zamânın oynak beşiğinde Kim bilir kimler uyutacak gözlerimi… Ve ben bilmem kaçıncı kez Alıp koynuma ölümden ağır öykümü Dalacağım ağır aksak uykuma… Tik tak...Tik tak... Bir türlü sabah olmayacak… Çünkü; Büyüdüm… Biteviye acıya yürüdüm… Özlem Tarhan |
-insanı kendi derinlerine doğru bir yolculuğa çıkaran çok güzel bir şiir.. kutluyor, saygılar sunuyorum..