İnsan insana kavuşsun diye vardır, ancak insan imsanın uçurumu ve yitiğidir malesef. En sevdiklerimize düşman oluyoruz. Bir zamanlar uğruna canımızı vermeye hazır olduğumuz insan, bir bakmışsınız ki ortada bir sigara yaprağı ağırlığı olmayan meseleleri hayatın merkezine almış ve en değerlilerimizle kanlı bıçaklı olmuşuz. Kin, nefret, gurur ve asla tanımlayamayadığımız; doğruluğu ve yanlışlığı üzerine kafa dahi yormadığımız bu gereksiz ve abesle iştigal uğruna bu düşmanlığı ve kini bilinçsizce sürdürmüşüzdür.

İnsan insanın kurdudur diyen hobbs emmi bir halt biliyordu da söyledi bu sözü herhalde. İnsan insanın kavuşulmazıdır da, anlaşılmazıdır da; uçurumu ve cam kırığıdır da. Oysa birimizin varlığı diğerimizin varlığı önünde engel değil asla, bilaksi diğerinin teminatıdır.

Siyaben de böyle der:

insan insanın kurdu
bu oyunu kim kurdu
cehalet var bende
bana kim, neden uydu.

Neden yazdım bunları bilmem. Tüm insanlarımı kaybettim. İnsanlık baki kalsın bari...

..
Hem şairin kendinden hem de sitede son haftalarda okuduğum en güzel işlerden. Yormadan, zorlamadan, eğip bükmeden ince ince ince söylenmiş söz. Dökülmüş dize, yansıtılmış an, örtülmüş zaman. Duygusu da fikri de dozunda. Şairin içinde eksik kalan dize-söz var mı bilmem ama döktüğü kadarında fazlalık yok. Dağarcık kıvamında.
Üç noktalar ve noktalı virgül; olmasa da olurmuş. Onlara bakmayalım artık.
Güzel şiir.

İnsanın kendisiyle kavgalı olmasında çok temel bir saygınlık var. Kendi bedeninizi ve gönlünüzü önünüze korsunuz. Alt tarafı bu, ama üst tarafı gerçekten bu.
Şairin (ve diğer sanatçıların) mütevazı (böyle yazılır ve okunur) çalışmalarında hep bir çekingenlik...
Ben, şimşekler çaktıran, sarstığında toprağı yaran kalemden yanayım.
Olacak, hadi...

Ben diyeceğimi dedim şaire. Ötesi bekleyip görmek.
Unutmadan, sağlam bir şiir.