MünzevîKuraktır iklimim benim cocuk! suskundur dilim kendime.. Dalgınlığım; ne yana dönsem bıçak sırtı bin yıla denk gecelerimdir.. Bakma öyle deli divane şiirler dizdiğime yoksunluğumun beyânıdır hecelerim.. Ve şarkılar; amansız hezeyânımdır.. Üflendikten beri rûhuma aşkın nefesi sızılı bir yağmurdur koynumda vuslat Gözlerimden göğsüme sızar tuzlu su kanatır mâbedimdeki külden yarayı da; güller utanır, yüz çevirir bülbüller bir ben kalırım ellerimin dergâhında.. Kayar gider yeryüzü ayağımın altından sıyrılır renklerinden bir gökkuşağı daha.. Şimdi ağlanmaz; olsa olsa meydan okunur ağzında yürek dolusu külhanbeyi nârası.. Ama ben öğrenemedim henüz yetim kalmış sabahları öksüz bir direnişle selâmlamayı... Ondan olsa gerek ne zaman yüreğim ağzıma gelse susturur yangınımı mahzun gözlerim Çiğ düşer sonra vaktinden çok önce ölmeyi öğrenen çocuksu ellerime Bir kadın emzirir göğsünde yalnızlığımın asırlık çınarı... Yorgun kollarımla taşırım hala geç kalmışlığın sancağını.. Anla işte çocuk; kendi cennetinden kovulan bir mâzîyim.. Coğrafyam belirsiz, eser yok tarihimden kime baksam ben değilim! Kadri kıymeti çoktan kayıp sahibinden hor kullanılmış sırça bir köşk yüreğim.. Özlem TARHAN 18/Haziran/2014 Beni onurlandıran değerli seçki kuruluna teşekkürlerimle... |
bir şairde aradigim kıymetleri haiz samimi sızılar nakşetmişsiniz tebrikler..