Sadece kendimi var ediyorum hayatında o iki kelimeyle, hayatına giren ne kadar kadın varsa hepsinin siluetini soluklaştırıveriyorum ve sadece bir gölge gibi kalıyorlar, böylece sadece ben oluyorum içinde. Hayatında sana dair ne varsa, hayatına dahil ne varsa sadece ben dahil oluyorum herşeye.

Öptüğün bütün kadınlar yok oluveriyor bir anda, elinin değdiği ne kadar kadın varsa silikleşiyor hafızamndan, sarıldığın, elini beline doladığın kaç kadın varsa unutuveriyorum. Her şey söylediğin o iki kelimeyle oluyor işte; öptüğün, sarıldığın, dokunduğun, SEVDİĞİN sadece BEN oluyorum.

'Hayatının Kadını' Ben... İşte o benim. Sadece SENveBEN oluyoruz böylece. Aramızdan, biz birbirimize gelene kadar kaç kadın (!) kaç adam geçtiyse hepsi siliniveriyor hafızamdan. Ve benim diyorum, ben varım sadece. Bir hayatı(n) var ve onun sahibi benim. Nasıl ki benim hayatım sen'sen o iki kelimeyi söylediğinde bende kendimi öyle özel hissediyorum işte.

O yüzden en çok 'Hayatımın Kadını' deyişlerini seviyorum, o yüzden 'Hayatımın Kadını' dediğinde yüzümde oluşan tebessüm ve o yüzden en çok 'Hayatımın Kadını' geçen mesajlarını tekrar tekrar okumam.

Bir 'Minik Serçen' olmayı seviyorum, bir de 'Hayatının Kadını' olmayı. Çünkü SenBenim hayatımın ta kendisisin.

Ve ben en çok ' Hayatımın Kadını ' deyişlerini seviyorum.

Çünkü o zaman bize ait olmayan her şey yok oluyor ve sadece BİZ oluyoruz hayatta...



VE SEVMEK SEVMEKSE

azizsin sen
ve bu yüzden
oğlum kadar,kızım kadar
annem ve babam kadar sevdim seni......BÖYLE BİR SEVMEKTİR.

Şairi kutlarım.

Sevgiyle.

Şiirdeki iki noktaya dikkat çekmek istiyorum: Bunlardan birincisi giriş bölümündeki ilk iki dizenin düz yazı akıcılığında olması ve şiirselliği tam olarak yansıtamaması. Dikkat edilirse ‘Seni unutmayı becerebilseydim’ ile ‘İstanbul’u daha çok severdim’ dizeleri arasındaki ulama olabildiğince güçlü ve bence şiirin girişini ayakta tutup ‘Unutamadığımdan seni / Ve sevemediğimden şehrini’ dizeleri ile şiirsellik son raddeye çıkmış durumda. Ve hemen ardından ‘Bağışla beni…’ dizesi ile naif bir kırılganlık bölüm sonuna yerleştirilip giriş var ediliyor.

Bir sonraki nokta ise ikinci bölümün ilk üç dizesinde yakalanamayan anlamsal bağ ile birlikte meydana gelen karmaşadır düşüncesindeyim. Kurgunun bütününü göz önünde bulundurarak aradaki bağları var etmeye çalışsa da okur Şairce’yi bilemeyeceği için yarım kalıyor şiirin ikinci bölümü okurda. Ancak ilk bölümde de olduğu gibi ikinci bölümün son dizesindeki ‘yiten kişiydin’ kullanımı yerine ‘yitendin’ sözcüğü ile şiire can alıcı bir noktada akıcılık ve anlamsal tokluk sağlayan ‘adlaştırma’ çalışması oldukça yerinde bir tercih olarak şiirde hayat buluyor.

‘Duracak da bir an
Olur da aşka benzetip
Kanmayalım biz o zaman...’

Dizelerindeki kullanılmış olan ‘an’ ve ‘zaman’ sözcükleri arasındaki ses uyumu, hem şiirde sırıtmıyor hem de şiirin ayaklarının yere daha da sağlam basmasına yardımcı oluyor.

‘Yağmura veda uykuya rüya
Üç beş sarhoşluğunda son tangoya da elveda..’

Aynı şekilde ‘veda’, ‘rüya’ ve ‘elveda’ sözcükleri arasındaki uyum akıcılık ve okunuş rahatlığı sağlarken aynı zamanda da şiirselliği güçlendiriyor.

‘Kanmayın mavisine, asıl olan
Aşka bahşedilmiş mat kara..’

Dizelerindeki ‘,’ (virgül) tercihi oldukça güzel bir görsel şölen sunuyor okura. Üst dize ile alt dize arasındaki bağı oluşturarak şiirdeki devamlılığı sağlıyor.

'N’olur sen gül..
Sokaklar küs, kaldırımlar ıssız'

Dizelerinin anlamı elbette bir önceki ve bir sonraki dizeler vasıtasıyla hayat bulacaktır ancak ben ‘N’olur sen gül’ seslenişindeki yakarışı sevdim en çok ve ‘Sokaklar küs’ kısmındaki zarif anlatımı.

Bütün olarak bence artı ve eksilerini dile getirdiğim Seçki almış şiirinizi tebrik ederim Sevgili cemrece.