.
.

Bazen...
.
.
Aldatır sessizliğe varışları rüzgârın..
Kapına tıklı özlemlerin çekilir usulca varoşlarına...
Ve...
Kimsesiz bir güz kadar üşür kolların...

.
.
.
.
.
Az sonra uyanır şehir
Kiremit renginden çatlayıp caddelere tohum tohum
Sanki uykusuzluğa içerlemiş bir kırmızı
Heves eder ahulu gözlerde çopurlanmalara
Bir şiir eser ıslık tadında yağarken yağmur
Paçalarına istihza edercesine sıçramış çamurlar
Sıkkınlığına çare değilken gözyaşına karışıp
Tüter nefesi ayazdan kalma güzlere
Körkütük bir esrikliğe öykünüp
Tüter sorgusuzluğuna birikip hasretlerin
.
.
.
Yeter mi yine de anlatmaya güzlerim
Işığa bir türlü karanlıklardan fırsat bulamayan sabahlarıma
Serde gözlerine yine uyanamamak da var oysa
Öyleyse
Eksik kalsın erguvanlı yolları sokaklarının
Bana
Asırlarından toprak yollarını
Gelincik dökülü patikalarını ver
.
.
.
Her şeyde biraz sen varsın
Ve hâlâ çaresizliğime vurulu azap azap anıların...
.
.
.
Söyle, benim için sen
Yol musun yordam mı?
Söyle, yoksa sen bana
Yar mısın yaran mı?.
.
.
.
.

............