Kristalbir ağrı dağları vurduğunda delişmen heceler kendini asacak suları sırtlayan düş karanlığıyla büyüyecek rüyaların çığı ve bazı gecelere göğsümde uyuyacak ırmaklar tuzlaşacak zul fırtınasında bir tenha yıldız tozlu parmaklarımın ışığı kuyular akar dudaklarımın ıslığından yaralanır bir ütopya kalbimin mürekkep tortusuyla İs geçirir içim karanlığın uçurum kundağı başımda gölgeli yalnızlık. var olmanın çemberli uykusunda kelimeler dağılmış tüm kristaller dilimde yollar ve şarkılar söyleyen çocuklar aynalarda bir suret ki yükselirken fırtına gözlerimin ferine tomurcuk bırakan avuçların dağ göçüyle bulutlu atlardan bir mevsim düşüyor kopmuyor saltanatı yaprakların ..... |