Ay'ın demiKöklü soğuğun Akşam üzeridir bahçeler Açılır kırılgan yalnızlığa Yıkılır ıslak yanağıma şehir.. Bu akşam Ay’ın demidir ve Kaç ağlamaklı yol su emer ağzından Birazdan yarın gibi gider sevişmeye duran uykular İçimin suskunkuğuna mısra mısra çekilen kırık dal buğusudur bakmalar Söylesem düşlere kara bir cehennem gibi göç eder Kuyuların saçak veren duvarlarına sızlanır rüzgar.. Bu akşam Unutulmuş bir çocuğun yangın mavisi gözlerine bahar vermeli Genişlemeli gövdesi gecenin yeşilin sesiyle Vakitlere düşen incecik ağıtların teninde Öyle derin üşür titreyen parçalar Sel,kıyamet Çığlık aynalarda çiçeğini açar kavganın Bu akşam Kal deme bana Deniz ölür Boynu bükülür fidanların Bu akşam Su vermeli iyice toprağına umudun ...... |
Vaktin sapağında durağım
Göğe yaslandığım bir bahar
Ve
Tuttuğum rüzgarlardan bir demet
Var ellerimde
Bu akşam
Belkilerime uğra bir istersen
Çıtırdayan odumlarımın alevlerine uzat
Üşüyen çıplak hislerini
Sessizce uzan çocuk üşümelerime
Ve ağla ayazın soğuğuna teslim ettiğin yetim düşlerine
Ağla ki
Çağlasın içinde merhametler
Bu akşam
Yangınlara vurduğun ıslak kelimelerini de terket
Bırak
Yansın içindeki zulümler
Bir kuş kanadına tutunamazsın anla
Göğe uçurtma da olamazsın
Ne olur sus deme,
Ne olur deme bana
Umudu yiteli çok oldu
Toprağın
Mükemmel değil, ötesi bir şiirdi okuduğum. Ve öyle içime işledi ki, içimden gayrı ihtiyari dökülen kelimeleri çalakalem yazdım sayfanıza.
Yüreğinize sağlık, günümün şiiri gözükmüyor sayfanızda. Seçemediğim için üzgünüm.
Saygı ve dualarımla.