öyke ki görünenden daha siyah
cama yaslı gölgede seyret duvarlarımı...









içeride kırık ayaz son demini bağışlamadan tenine
ağrılarını yont karanlığın
çoğalsın
dul kalmış anılarda yaşamak
gün değmeden korkunun demirine
çek aynalarını suretlerden
kanatsız mavilerde tozan fırtına ısıtır
hayatı
ağaçsız kalır kaç mevsim
gövdeni düşlere as
deniz uyusun vakitlerimde
biraz daha






beni burada ağlama
avucunda telaşlı yağmurlar ve soğuk gece







ölümü özleyen izlerin çığlığında yatar
başını koyduğum omuzlar
annem düşleri sıvazlar Mayıs’ın koynunda
bu yüzden uzundur içimin depreminde sallanan ağıtlar
biraz daha bekle
ardımca gelen güneşi
gözlerinde








çoğalan yalnızlığı silerken kalın duvarlarda
çocukluğum tebessüm etsin keskin sabahlarda
azalsın darağaçlarına kurulan şehirler
yüreğimde bir yangın
koparma
ateşim buluta değer
acemi doğumlarla dokunma
parmaklarıma



çünkü;

görünenden daha da siyah



......