deli yağmurun sesiyle uyanan gece
kocaman gözlerin kalbimin kıyılarına
sessizce bırakır dağları
tarihin yanık kokusunda sular devrilir
yalnızlık yaprağına
her sokakta bir avuç toprak vurulur
kent duman
avuçlarımda sevgili bir yolculuğun
hüznünü başlatır
mutlak acı hışırtısı üşütür
beni ve kuşları








bağrımda suçsuz ayrılık
gider öylece
gülüşlerini taşırım talan edip baharı
boğmayın kaderi
kaderin renginde beklemek
belki umudun çiçeklenişi
hala resimlere dokunan parmaklarım
sırılsıklam özlem
susmaların sisini dağıtan rüzgar olsa
atlarım uçurumun giz atına

sabaha karşı kapansın perdeler






en çok kitaplardan söz edelim
güneşin kızıllığından.
uzatalım geceyi
beni orada bekle gölgeler
yaslan göğsüme
ki
yolcuya en yakışan ıslığını almasıdır
kalbimin





kekeme bir tipiye tutulan çocuğum
adımla başlarken her güne
kirpiklerimden düşüyorum
büyüyorum sonsuz uykuya

dursam ölürüm


.........