İnanmıyorumDüşmüş Ay’la yan yana, kuru ağacın gölgesi Su pırıl pırıl, ayna Suda taş daireleri ard arda Boş bir sopa elinde, dengede durduramıyor Taşların, kesilmiş kavakların, çamurların arasından Belirsiz yöne doğru Durup bakıyorum, hemen kararacak hava Daha kararacak insanlarla duvarlar İnanmıyorum, böyle sürüp gidecek karanlık Ay’ın güleç yüzünde yüzüm Sabah her gün değişiyor Akşam kalır mı ondan aşağı Aşağıları aşmış küme küme yıldızlar Yerini bulmuş gökyüzündeler Ay’ın doğurduğu, güneşin beslediği Elleri yumulu taze söğütler Ay’ı germekten caysın Gölgesinde yeni doğmuş kuzular.. 03. 03. 1977 / Nazik Gülünay Şiirimi güne değer bulan Edebiyat Defteri seçici kuruluna çok teşekkürler.. |
Selam dua ve saygılarımla...