bentleri açılmış barajlar gibi döküldün yüreğimden
gireceğin kapı
tutunacak dalın kalmadı bende
bir kasırga yaratıp gittin
bütün mahyaları koptu kalbimin
bütün çakralarım durdu
algılamıyor ne aklım nede benliğim seni

karanlıklardasın şimdi ben gibi
dünyanın en uzak coğrafyasından
sana mutluluklar diliyorum

bana gelen yolların tüm ışıklarını
kırmızıya boyadım
atlatıp gelemezsin
çünkü her yeri sarmış
gecelerimin düş bekçileri

oysa
bir kartalın pençeleri kadar güçlüydü
birbirimize olan bağlarımız
züleyha’nın aşk yanığı gözleri gibiydi bakışlarımız
Yusufun gözyaşları gibi masumdu yüreklerimiz
biz en mümtaz aşkı yüreklerimize fidelemiştik
elele tutuşan masum çocuklar gibiydik
yarınların en çılgın aşıkları bizdik


kaç kez atladım falezlerinden gözlerinin
derinlerinde kaç vurgun yedim bilemezsin
kaç kez öldüm ferinde gözlerinin
dönüşü olmayan
tüm yolları denemiştim seni bulmak için

sen gittin ben öldüm
sen hep gittin
ben hep öldüm
her gidişinin ardından

şimdi sana
ölecek yanım kalmamış
şimdi ben esrik hayallerle
en acı sitemler dilimde
bekliyorum seni

biliyorum son kez geleceksin
bir yolunu bulup
karşıma dikileceksin
düelloya duracak bakışlarımız
ve son kez vuracaksın beni
o kemankeş gözlerinle
ve yine suskun suskun
ardına bakmadan
g i d e c e k s i n


Hülya Çelik