Uzak ÜlkeYorgun insanların ülkesiyim Yürümek koşmak uzak düşmüştür Topraktan ayrılmış yollarım benim Rüzgârdan kaçmak bana düşmüştür Yazlar ve kışlar hepsi de aynı Mevsimler de benden vazgeçmiştir Hayallere bir ad verilmez artık Gerçekler de insan olanı geçmiştir Ormanların içi serindir üşütür Böcekleri bilmem nasıl düşünür Karanlıklar sarar örümcekler basar Akrepler de bana zehrini sunar Felce uğramış insan nasıl eşinir Dalgaların sesi beynime vurur Sahillere çıksam avcılar vurur Yılanlar betonların sahibi Kaldırımlarda kuduz kurtlar dolaşır Çanlar ezanlar artık mafyalaşmıştır Bu ülkede yorgun düşeni Parçalar ayılar tilkiler porsuklar Bu ülkeden de uzak düşeni Ezip de geçer kan isteyen dinozorlar Başımıza bir zalimi cahili atadılar Bekler durur olduk yabancı bir imparator Yedi cihetten sökün ettiler zalimin üstüne Ayaklar altında ezilen yine biz olduk Doğanın kanunuymuş bu kader Her zalim daha büyük bir zalim tarafından ezilir Halklar ve milletler de bir ömür Zalimlerin kapısının önünde asker olup selam durur Yorgun insanların tarihi benim Taşa mermere dönmek niyetim Öylesine katı öylesine sert Bana tebessüm edenin karnını mı deşmeliyim Lakin ben insanım işte Pamuk parmaklarımda çelik tırnaklar durmaz Karşıma geçip de Tanrı ve Allah yalvarsa Artık benim kendimden başkasıyla işim olmaz Y. |