Dünya gömülür ay aydınlığına/ sessiz ışıltısına...
Dünya başka yer, ay sırrında...
Tutuldum alfabesine, zamanlı zamansız gözyaşları...
Gözyaşlarım ki bilmem neden böylesi tanıdık...
Dilsizlik en güzeliydi, tanımak olmasa...
Ne desem nöbetini savdı kelimeler...
Kelimeler ki, keser keser, haberin olmaz...
Yine yeni ve yeniden merhaba arkadaşım Kâinat!
Çok saygımla.

....Bismillah...

Özü, sözü fırtınayla dolu şairin her şiiri bir tufan uyandırır.

Özü, sözü ateş olan her şairin şiiri de bir yangın çıkarır.Göz gözü görmez olur.Hele bir de rüzgârını çağırmışsa, zordur o şiirdeki yaylımı durdurmak.

Özü sözü aşk olan her şairin şiirinde bir uysallık, bir teslimiyet, bir yenilmişlik, bir kendini kaybetmişlik vardır.Onun gücü karşısında biçâr olur.

Sonra da haremi yavaş gün yüzüyle tanışır, gün yüzü de onu ince ince süzer tanımaya başlar.

"Şiirler beraberce söylenen solo şarkıları gibidir" demişler.

Şimdi şu şiirin sesine bi kulak verip kendimizce bir eşlik edelim hemi.

Sonra da rüzgârın kanatlı toprağında atlar koşturalım.Yıldız tozu serpelim yollara, çocuklar gelsin.

İnadına inadında saplansın karanlığın karnına ay.

Çok eğilmesin artık hayatın baygın bakan yamaçlarından.Üstüne yaşarmasın gözyaşları.

Şiir yazmış yine şiirdaş, üzerine de kendisini.

Oku oku bitmiyor..
Yaşam yoğunluğundan ruh bir şarkı söylemiş,mırıldanmış dizelere, lir'den bestelenmiş, lirikce söylenmiş,lirikçe akıvermiş maveralara, damla damla.

lirikçe duyulsun hemi.
:)

Tebessüm ışıklarıyla toplansın akşam gözlerine,tebessümle ışısın hep şair.

Dostlukla..şiirle



-Ramazan Boran tarafından 4/12/2021 2:43:50 PM zamanında düzenlenmiştir.

Yaşamadığımızı bilerek yaşadık dünya da
Güldük, ağladık
Darıldık, barıştık
Hep yaşıyormuş gibi yaptık

Oysa
Kendimize ait ne varsa
Kendimizde olmayan ile paylaştık.

En çokta ZAMAN!


//parmak uçlarımda nezaket kıyıları
ruhumun ırmağı
semazen sessizliğiyle su içer..//

Yaşadığını görüyor muyum ?


Saygı ve selam çokca