sarkaçbütün varoluşların içinde varoş bir sancıyım sesi kendinden başkasına ulaşmayan acı bir çığlık içindeyim bütün kederlerin büsbütün dışında kendimin parmak uçlarımdan zehir akıyor kemirmekten aşınmış dudaklarıma gözlerim bozuk bir sarkaç oluyor tavanda -dedim kaç kulaç daha atsam bitecek döllenmesi içime çöreklenmiş bu yaşam ağrısının kör oldu gözlerim tanığı olduğum dünyaya katlanmaktan unuttum uykuyu her acıyı evlat edinip ayrı ayrı uyutmaya çalışmaktan Tanrım! hâşâ sana değil isyanım ben merhameti maraza döndüren kendi tufanım ç/ağlayan oluyor aşk göğsümde anaç bir şefkatle tarıyorum saçlarını büyüyor,büyüyor ulaşıyor göğe durup durup tırmalıyorum geceyi kanıyor duvarlar parmaklık oluyor pencere pervazları bütün,büsbütün sana hapsolmuşken çıkamıyorum içimden -toplasam dağılan parçalarımı bir çeyrek çıkmaz kendimden- ... Necat Uslu |
Değerli kalem var olsun her daim..
Seygiyle..