Usulca ve çok saklı...


Ağzımda eskitilmeyen aşkın gümüş rengi
Duygularımı yoklarken...üvey yalnızlığı talan eden
Uçurum konuşmalarını gözyaşı taneleriyle
Denize atıyorum...



Sevgilim olurken sen
Üşüyen yaralarından öpüyorum
Sırtında bulutsu zamanları taşıyan tüm sözcükler
Yağmur diye insin şehrin sessiz sokaklarına
Iki dudağının arasına kilitlediğin ben
Güneş açsın yüzünde



Ruhunun sislerine aldırmadan
Hayallerimin mavi yolculuğuna uyandır içindeki tarihleri
Ki,parmaklarından sızan her büyü
Dokunsun tenime..
Taa..derinlerinde ayakta duran varlığım
Kımıldama hiç..



Her gece o ağacı sayıklıyorum gövdende
Biraz rüzgar
Biraz zeytinlere karışıp
Koynunda uyuyorum esmer çocukluğumun
Aydınlık düşleriyle
Herkese kapıyı kapadığımda
Benim oluyorsun
Gülüşün ahh
Kamçılarken
Duyguları



Kendimize yerleştirdiğimiz her tuğla
Yıldızların gözüne değdiğinde
Uğramadık başka bir gökyüzüne
Toprağa dikilen fidanı eğirtmedik
Hep yeniden çoğaldık
Şiirin elleriyle
Aşka...



Ben şimdi nereye gelsem ve gitsem
Kimsenin ağırlamadığı bir ağırlıkla
Gölgene kendimi bırakıyorum

Dokun...