bitmesini dilemek,
dilek kuyusuna attığın paranın
ağırlığınamı bağlı sanıyorsun
perihan

sanıyor musun bazı geceler
halen daha ıslanmaďığını
ve uslanmadığını
düş ışıkları altında,

- odanı bir uçtan uca dolaşan karanlığın
gözlerine hiç yanaşmayacağını-

ahhh perihan

bitmesini dilemek,
dilenmek mi kendini kendinden
ve sahiplenmek mi
suya yazılan şiirleri.

bir gün,
küskün bir sabaha uyandığında
şehrin gölgesine yanaşmış seslerle
ellerini bağışlayacaksın sende.


ellerin ki
pembesine karışıyor ıslaklığının
saçlarına dokunuyor
sonra yüzüne
nasılda alışıyorsun herşeye,
herşeyime perihan..

bir küskünlük mü dersin
bütün mobilyalardan sızan
dün gecenin yorgunluğu.

teninden
pembe istiridyeler
toplama telaşlarındayken sen,
terli yanaştın ilk defa kendine
soluk soluğa içtin bütün şarabı
devirdin gölgeni perihan..

benim sabrım ağrıyor inan,
onun için dilimin ucunda herşey...

dilimin ucunda herşeyim ve hiç bir şeyim!

kızgın mıyım...
kızabilecek kadar kendimdemiyim.

kendinde misin sende?

burda bitirip yazdığım bu "şeyi" uyusam.

uykumda sayıkladığım
antik bir hüzün olur
bütün yaşamışlığım.

kirişlerim çatlak benim,
hayata dokundukça
bu yüzden
üstüm başım toz içinde kalıyor
perihan..

sen devir istersen
yine saksıları olmayan balkonunu
altı canı daha var kedilerin!

paragraf başı koymaya gerek yok,
kafamda allak bulak herşey...

bir ilizyon demiştim...

ellerini göremiyorum perihan,
bir seni okus-pokus
bir beni adra-kadbra!

neyi siliyorsam hergece
kara defterimden,

her sabah
derin dip notlar alıyorum
yazıyorum a,
yazıyorum b,
yazıyorum c...

yazdığım hiç kelimeyide
bağışlamıyorum inan.

o kadar kutsal değil hiç bir ağız!

öpülesi ve özlüyesi...

dudakların perihan..

dişlerimle yemeye başladım bile
dudaklarımı...

söylemesi bile dişe zarar.

-çek dilini!

bir gün bitmesini dilemek için

kendini attığın kuyuda.

bir yırtıcı sadakatiyle
yeniden ısıracaksın etimi!

söz bu sefer kanatmayacak
perihan..



(...)