şiirlerinden geldim şimdi. çıkmaz sokakların tüm boşluklarından, kuyularından ve kuytularından,
pencere pervazlarından taşan ses/lerle,devrik ve devrilmiş cümlelerinin içinden. parantez içi hayatların ve daha pek çok şeyin ki

sana yazıyorum
sana yazılıyorum
sadece sana..



(...)

beni bir daha sevme!
- yalnızca ıslanmak istiyorum
şuan...

sağa ya da sola çevirmek
bir an kafamı
bir an kapatmak gözlerimi
ve bir an dağılmak
bütün parçalarımla
sırılsıklam ki
bir hiçim.
dediğim ana gelip,
dayanmıştım işte.

yaşayan hiç bir ruhun
ve zaten
bir hiçi istemeyeceğini,
özlemeyeceğini
ve sevemeyeceğini
bilerek, .
kafama sıkıyordum.

ve herşeyim tüm gücüyle
bunu izliyordu.
buna şahit oluyordu
ve bunu alkışlıyordu.

korolar...

kim?
..ama o kim...

gözlerimi çalıp da
uykulardan uyandıran
beni her sabah.
kapı eşiği muhabbetlerde
derin bir rüyanın içinden.
kim...
o kim

gerisi mühim mi sanki...

kandırılmış bir çocukluktan
öteye
bir adım öteye gitmeyen
bir taş!
yerince ağır...
ve suların yüzünde
sekerek ilerleyen,
battın...
içime battın!
yerini bilmiyorum artık...
bir iğne gibi
kayboldun damarlarımda.
gerçekçiyim...
bazen kalbimi acıtan
bir iğne ucu /
bazen ayaklarıma batan
bir tembellik.
bazen aklımda.
yani şakaklarımda zonklayan
o vahim sıcaklık...

anladım...
anladım/
bütün kayıp olmuşların
sonu
ormanların
o vahşi kalabalıklığında
içimde kaybolduğunu ki
seni arıyorum o zaman
ve sana kapatıyorum
ağzı açılmaz,
göz kapakları ağır.
kulakları sağır
bir adamın yüzünü ki
şey bi de
sana sesleniyorum
tüm yarım hallerine
gelişlerine/gidişlerine
susuş ve susayışlarına

sana çekiliyorum
ve sana düğümleniyorum.
biraz daha...

buradasın biliyorum
ve okuyorsun
alt dudağını emerek
mor
sobelemiyorum
hızlı koşma
ebeyim ben bu oyunda
sensiz kör bir
sarmaşık dedim biraz da...
ve şimdi köşelerinden
ahşap evimin
sararak büyüyor...
korkularını uyandıran
bir ihtiyar adam gibi.
eğer/
o öldüyse
bir başkası ile aynı yastık da...
hep bir şüphe duydum.
insan denen varlıktan
kendimden bile...
bir an
sevmedim mi acaba diye...
öyle ya,
bırakılmış yerlerin
eve çekilmiş köşelerine
bütün aheste ışıklar
karanlığı gelip geçmek için
he ce he ce...
sanki bir şiir yıkabilir
bütün duvarları
ve bütün çocukları
avutabilir diye...
ses veriyoruz.
radyolardan yine!

sıradaki şarkı senin niyetine...
sıradaki bütün öğrenciler
senin yerine didişiyor olsada
resmi törenlerde,
methiyeler düzerek
aşkını
sıraların da üstüne...

yuvarlanan bir dünyanın
en vahim sonuçları olarak
sırtına çarpan dudaklarımın
hiç uslanmadığını
bilmeni isterim.

atarken kendimi köprülerden.
içinden deniz geçen şehirlerden.

çünkü kimse bilmez..
bilirsin...

boğuldum bir gece
bir kadının gözlerinde.
vurgun yedim bir aşktan.
yalan değil
yani.açtım ağzımı!
hiç bir şey.
herşeyim...
gidemem hiç bir yere/

içimden daha uzak
bir yer bulamadım
kendime
sana bu yüzden
hep çekilirim
kim bilir kaç kere...
geçemem!
bir kalem de
isminin üstünden.
her harf
başka bir renkTen
olmadıkça
kaç kere hep aynı şeritte
yatarak dahi olsa
döndüm virajı.
hız kesmeden.
ölsem...
kurtulur belki/ diye.

affet kendini.
bağışla...
aşık oldun bir kere...

- sola dön...
- kendini gör

yasalar,
yaşamaya izin vermeyince
tutkuyu da nefreti de...
insan olmaya yaramıyor
sevmek..

akıl, ruhun
anlam veremediği derinliğine
bırakamayınca kendini.
delirdim sanıyor.
delirdi bu adam yine
düşünme beni
hisset yanında.
ve uyu sonra.
dağılsın
bütün kara bulutlar
ve ölsün kargalar,
kuzgunlar.
yırtılsın maskesi
bütün kahramanların.
bütün duvarları yıkılsın odaların.
perdeyi kaldır!
perdeyi kaldır aramızdan.
ölüm serilmeden
bir kefen gibi üzerimize..



(...)