bir gün bir hayal olup kaybolurken ben
sen pencerede gelişimi bekleyeceksin
uykular çekince seni gözlerinden
rüyalarında bana hep sesleneceksin

düşler ötesi bir ışık uzanırsa sana
tut ellerinle bırak kendini, o ışığın ardına
orada beni göreceksin mutlaka
ışığa bakınca dinecek gözyaşların
ve hiç ağlamayacaksın bir daha

eğer bir boşluğa daldığında
kapın çalınırsa aniden
ben sanıp kalkacaksın yerinden
kapıyı açıp baktığında
sadece rüzgarmış diyeceksin
o rüzgarın ben olduğunu bilmeyeceksin

üşüyen ıslak bir serçe
konarsa pencere pervazına
acıyıp içeriye alacaksın
avuçlarınla okşayıp ısıtacaksın
gözleri garip,garip bakınca gözlerine
ne olduğunu anlamayıp sadece şaşıracaksın

sonra güneşli bir günde
onu dışarıya salacaksın
o serçenin bakışlarından
onun ben olduğumu anlamayacaksın

bir an durulacak yüreğindeki ben
o zaman, işte o zaman
o serçenin bakışlarında
benim olduğumu anlayacak
dışarıya bir ümitle çıkacaksın
bahçenin her yerinde
ben bakışlı serçeyi telaşla arayacak
ama bulamayacaksın

HÜLYA ÇELİK