yüz yıldır yaşıyorum doktorum
tam yüz yıl oldu,
bu hastalık da bana mustarip
ne senin, ne onun
düşmedi yakamdan eliniz
hiç yanıt da vermedi tedavi şekillerin

dikmeye çalıştığın o düğmeler
ilikleyemedi yakasını
ki yüz yıldır işi gücü
düğmeleri koparmak
bu çatlak omurga sisteminin

kâr da etmedi duvarına çektiğin o alçı birimi
yine de duvar içinde sinsice üretti
kendini rutubet
bu yüzden doktorum tam yüz yıldır
işte dışarıya akıyor kalbim

üzerine basıp basıp geçti insanlık dediğin
hâla ayak izlerinden sancılar, şuramda taze
ve gaza şeridi gibi filistin
dünyamında belinde zona

yüz yıldır hep taşınmakta mağara diplerine
bronşial astımım her iniş
biraz daha azalması aydınlığın
hiç kırmaya da yetmedi o şaaşalı duruşu,
mağara taşlarının
gözlük camlarımın ardında
büyüyen karanlığımı

aynı şiringalarla tam yüz yıldır
su çekiyorsun beynimden
en az yüz yıldır yaşıyor şiringaların da
yüz yıl içinde adaş bile olduk
o pütürlü iğne uçlarıyla
yine de bir türlü durmadı
kafama deniz doldurma hastalığım

her gece bir dünya kâbus,
her gece dalga dalga
her gece sepet sepet bomba
her gece vurulması uykusuz kumsallara
her gece Aida midye sedefi gibi
yüz yıl sonra da o üç yaşında
beynim de hala deniz suyu
,

hiç fayda etmedi verdiğin aspirin,
ne anti biyotikler
ne de uyku ilaçların
dünyanın kucağında, hala aç bir afrika
tam yüz yıldır benim kucağım da ise
insan olamadım ezikliği
denilen bir hastalık

bundan işte süt kesilmesi
ve bu yüzden bende ağlıyor
anneler memelerini

ve reçetesiz giriyor mendiller
ve hâla eşantiyon çoğu müşteri torbalarında
hiç değişmedi mendillerin kaderi
düşmedi gözlerimin de utanç perdesi
işte yüz yıldır doktorum
işte o yüzden
bakamıyorum ben de hiç bir sofrada

pirinç kâsesinin yüzüne...

Deniz Ercivan

resim; deniz ercivan