Elif Lâm Mîm Ve Sonrasıhangi pencereyi zorlasam kösnül bir tan yerine eğildi cam hangi aşkla bileylemişsem yüreğimi sonrası karanfil burkulması... tutsam kaldırsam kendimi düştüğüm o yerden hiç acıtmadan toprağın yırtık yerini aklımı sızlatan yokuşlara tırmansam eskimemiş ayaklarla henüz tökezlemeden yanılgı masala ayakkabılarım annem ve sonrası... arasıra tanrıya inançla bakabilmeli demişti biri avuç çizgilerinin oyuklarını derinleştirirken kader tüm boy aynalarında çatlamış narın o dağılan hışırtısı ki gecenin acıtan yanına hiç tesellisiz kıvrlmıştı kadın... bir adam durmadan kendi bataklığında ince ince kesiyordu yeşili yalanlarla kınısında çamur izleri eleverdi ellerini yalansız sevmelerin resmi için rutubetsiz ne bir duvar yoktu olmamıştı kadının başını yaslayacağı ne de bir omuz kendi omuzundan başka sonrası kan tutulması ve göğün filigran sureti uzun uzun bir reçelin ayrıntıları düşünülemezdi artık azığı sirkelenmiş bir dil ertesi... elif lâm mîm ve sonrası... Deniz Ercivan |
karanfil buruklaması yaşatan erkekliğe
ancak kadın kendisini tutup kaldıra bilir demiş şair...
çok çok şiirdi kutluyorum