Hüzün döker renginiritmini kaybetmiş kanatsız rüzgarlar eser günün öğle sıcağında terleyen güllerin yapraklarında cümleler bölünür hırpalanmaya meyilli gün batımında boyun büker kızıl gül günün yorgun harında sızarken heceler cümlelerin içinden çözülmemiş şifrelerle bayılır zaman yoksa doğrumuydu dilde hüzzam çalan kemanlar hüzün döker rengini yazar tenime olumsuzluk adına olan her şeyi kızıl rengiyle yakar beni gün aydınlanırken sarı,sarı kapanır ay-la yıldızların çıkmaz sokağı yanıltırmı bilmem tersten esen rüzgar yönünü kaybetmiş geceleri çekermi sık,sık duraksayan zamanda yürürmü bilmem yaşamın gerçekleri |