Bir tek
gece ile hemhal oluşum
karanlığı sevdiğimden değil Lelia
Sobelenmek istemeyişimden
Yani aynaların bile bilmediği yerlere diyorum
saklanmak isteyişimden
Çirkin adamlara beddua ediyorlar
Meleklerin inanmasından korkuyorum

Kırgınlığım var benim
defalarca itiraf ettiğim
ki kırgın değilim diyen ya yalancıdır
ya soytarı
ya da fark edemeyen nefes almadığını
“Rabbin yardımı ne zaman …” diyenleri okumadın mı ?
Ben kimim ki !
Neyim ki !
Dilime güvenip iftira edeyim
Gerçek şu ki film gibidir hayat
ve yere bakarak konuşur bu sette
benim gibi adamlar
Başka rolde de oynayamazlar

Çirkin adamlara çığlık veriyorlar
Sonra da gömüyorlar çığlık çığlığayken
-bunlar senin isterik çığlıkların gibi değil Lelia
ateşte dövülmüşlerden-
İnsanlar ne zaman bu kadar gaddarlaştı
ya da budalalaştı
Yani Kıyamet yaklaştı diyorum
masallarla insan avutmaca çoğaldı
Zaman azaldı adım gibi eminim
Çirkinliğim üzerine binlerce kez yemin…
Başka bir hakikatim olsaydı Lelia
-ki keşke demek boynumun borcu oluyor burada-
onların üzerine de yemin ederdim

Çirkin adamları yalnızlığa boyuyorlar
Herkes gibi olamam bu yüzden
ya da hiç kimse gibi
Olsa olsa itilmişlerden
Aklı ve kalbi olmayan
ruhsuz portreler gibi


Boşluk diyorum Lelia boşluğum ben
-boşluğu bilirsin değil mi ?-
Tam burada işte göz önündeyken
gelenin gidenin göremediği …

Ya da

Küflü kaderi
duvarın göğsüne çakılmış
isteyerek kucaklanmayan
eğri çivi …


Öyle işte ….

Özgür SARAÇ / Râzı
05092016Denizli