SON PERDE

O Kudret kaleminin, yazdığı senaryoda,
İsim isim hep varız, kalbimiz durana dek,
Türlü roller oynarız, kurulan tiyatroda,
Yalan olan dünyada, son nefes verene dek.

Kimimiz asil jönüz, kimimizse figüran,
Biziz oyun içinde, türlü oyunlar kuran.
O İlahî mizandan, haber verirken Kur’an,
Gaflette bekler insan, hesabı görene dek.

Anılar hatıralar, kalır yaşanan dünde,
Yenisine başlarız, sabaha doğan günde.
Sırtımızda Azrail, koştururuz en önde,
Ansızın başımıza topuz’u vurana dek.

Çilenin kıskacında, gönüllere gam dolar,
Kara bahtlar kapatır, ufuğun rengi solar,
Dayanamaz acıya, saçın başını yolar,
Derdine derman bulup, yarayı sarana dek.

Yaşanacak ne kaldı, neler yazılı serde?
Ecelimiz ulaşır, bilmeyiz bize nerde?
Ferman gelmeden önce, kapanmaz ki son perde,
Melekler kabrimizde, sualler sorana dek.
Ruhumuz terk edince, kalan kuru bir beden,
Bulunmaz artık bizi, bir gün misafir eden,
“İki kapılı handan”, elleri bomboş giden,
Pişmanlıklar duyacak, mezara girene dek.

Ali Gözütok / 28/01/ 2016