Aynı Karanlığın İçinde
Beyaz iklimleri yok oldu rüzgarlarımın
İlkyaz bekleyen çocuklarım terk edildi ... Kirli denizlere eli mahkum ufuklarla Oyaladığım yalnızlığımı Korkularına adadım Gelip de bir an sorarsın diye Niye hep böyle benzersiz Söndüğünü ışıkların üzerime Aynı karanlığın içinde sus benimle Tanrıdan dönsün sonumuz... Sonra geceye acıdım Sanki göçmen açacına yapayalnızdı Bir ömür göz kırpmadım Sabahının başlangıcına Sessizliğini anlattım Unuttum kendi kollarımın arasında Her akşam kendimi vurduğumu Yıldızlarla kurşunlandım Ay ışığında yasını tutamadım Kendi karanlığımın Geceyi sabaha yetiştirdim Göz kırpmadım ömrüme Seni ise ömürden öte bir düşte Anlattım kendime... Cümlelerim tek bir sözcükle bitti Bir susuşla sonlandı tek notalı şarkım Bir adımda geçtiğim yollar Bir nefeste götürdü Yalnızlığımı sırları yitik aynalara Aslında zamanı kafamızda bölmüştük saatlere Tek zamanda bekledim Tek başıma tek tek... Herkes tek tek hiçkimseydi Herkes ve hiçkimse arasında Tek bir kez sevdim Ve tek bir kezdi ayrılığım Ayrılacağım yine... kağan işçen... |