Zor
Kalbimde kalbine anlatamadığım
Yosun tutmuş anlamlar yığınıyla Öyle zor ki yalnızlığı giymek baharda Gülüşünü bir güle benzetirim mesela Sonsuza dek yaşayacakmış gibi durur Göğsü yaralı bir kuşun kanatları altında Gözlerini düşünürüm Öyle karanlık ki yokluğun mesela Var olmaktan utanır aynadaki hüzünlü yüzüm. Seninle yaşamayı sevdim Bir zamanlar tırnağımı geçirdiğim umutlar Türküler serpti suskunluğumun çorak çığlığına Yetinmeyi öğrendim sevginin yetimiyken oysa Dolandım durdum çirkin bir yaraya sahiplenmiş sokaklarda Islandım, sönmedim Rüzgarına kapıldım yıldızkaydıran göğün Sarsıldım, düşmedim yokluğuma Yokluğun bile bir gıdım nefesken bu hüzünlü cana. Kemiği kaynamamış acılarım var hala Yüzüm unutulmuş bir yemin gibi diri Hangi kuyuya attıysa seni hayat Bil ki dibinde senden önce ben vardım Ve kalbimde kalbine anlatamadığım İncinmiş, kırılmış anlamlar yığınıyla Bir adımlık yokluğunu yaşamak öyle zor ki. Nedim KARDAŞ |
Özlemişim okumayı.
Saygımla.