saçlarının neresinde uyanır Eylül
buradaydı, soluk sesiyle
bu karanlık mıydı
yüksek binalarda sevişmek
upuzun artık, gözlerin güneş.

anlatamam.
yuvarlak gülüşlerinde
ve zıpkın kuşlarında
gözlerimin iki kusurundan ötede birikmişti
oysa henüz doğmamış bir gece
son olsun, pencereleri kapattım.
başka anlamı yok
başka anlamı yok.

gel şimdi hüzün türküsünde
bulalım kırılmış camları
içim ölü bir kukla
ölmeyi örtülere seriyorum yaşamak ödenekleriyle
ki ladino sesiyle
bir kadın iki hüzün ötede
şuramda bir parça artık seninle ağlamak
zaman boğuşur
zaman yenilmez de
yaşlanır bir çırpıda.

avuçlarımı kazıdım
maskelerim alaşağı! Beyrut’a dönmeliyim
iyi bir akşam yemeği yansın dudaklarımızda
boşunaydı sanki bütün mutluluk karmaşası
iki sandalye, küçük bir masa
yok eğer buysa hüzün
seninle seviyorum ağlamayı Rowena.

duygu yüklü bulutlar
istikrarsız bir hükümetin bekâsında
ölmekle doluşmaya ramak kala
sürükler -keşke-leri
keşke kırmızı bir şapkam olsa
keşke yokuş çıkarken seni düşünsem
keşke biraz sen olsan.

artık tanımlayamıyorum kendimi
olsa olsa uzanıyorum bir uçurumun dalında
duydunuz mu? Külleri anlattım
oradan geldim ya da öteberiden
ağaçlar soluyor nefes almayı unutmayalım
bir gün daha yaşlanacaktır zaman şimdi
geçip gidiyor hızla bir sokak

sen beni seversen bir ağaç yeşerir
darbeli hükümet lağvedilir
ve bitmez tükenmez begonya geometrisi
flu artık her ses
seni beni seversen.

düşünme her şey olur
düşünüyorum her şey olmasın
bir yağmurdan çıkagel sesin çıplak
yeryüzü, sualtı ve gök kubbe
çıkmaz’da çingene düğünü sanki yaşamak
sinemaya düşerse sevdamız birlikte ağlarız
güçlenir yalnızlığım ve sorumsuzluğum
yuvarlak gülüşünle

sen
yuvarlak
gülünce.