Yiten ve her geçen gün kaybolan bir ağlama sesi..
içimdeki çocuk , asıl benliğim.oyun oynadığım günler,
oyun oynarken kavga ettiğim kimliğim?
ve sonra hiçbir şey olmamış gibi
yan yana gelip katıla katıla güldüğümüz o günler
şimdi keşke diyoruz o zamanın biten günlerine geri dönseydik ,
birlikte yine oynasaydık,
kavga etseydik ve sonra oturup küçücük yüzümüzle
birbirimize bakarken kahkaha atsaydık diyoruz

keşkelerle ve amalarla olmuyor,
hiçbir bağlaç ve hiçbir geçmiş zamanlı ek kabul etmiyor bunu.
giden gidiyor işte..bizde kirleniyoruz. kendi özümüzü bırakıp
bir sonraki günün hengamesine bakıyoruz.
ve bu yüzden yeryüzü,doğa hiç ayık değil bugünlerde.

Bir fırtınadır kopuyor özümüzün olmadığı bu yerde
Kirleniyoruz,kirlendikçe dünyada kirleniyor
Akıl almaz tahripler oluyor,
Bir yerde mayın apansız indiriyor
Hem insanı hem doğayı.
Uçan kuşlar bile nasibini alıyor bundan
Çünkü Gökyüzü puslandıkça
türküler gibi şakıyan bülbüller de
Vuruluyor,
birer birer düşüyor toprağın rahmine..

bir fırtınadır kopuyor özümüzün olmadığı bu yerde
insanlıktan uzaklaştıkça uzaklaşıyoruz
dilimiz sevginin ve saygının söylencesi değil
dilimiz barışın ve huzurun
sözcüklerini üretmekten öyle aciz ki
düşen her sözcüğün içinde
bir ceset barındırıyoruz sanki
ve kumdan değil
kandan kaleler yapıyoruz kendimize.

Bir fırtınadır kopuyor özümüzün olmadığı bu yerde
Her gün ölüyoruz
Her gün öldürüyoruz
Kapitalist makineler gibi
Ölümü öyle sömürüyoruz ki
Sanki zevk alan cellatlar gibi
Çığlıklar koparıyoruz.

Bir fırtınadır kopuyor özümüzün olmadığı bu yerde
Kendi kimliğimizden uzaklaştıkça
İnsan olmayı unutuyoruz,
Ve ne yazık ki insanlık,
Yaratılan bütün değerler un ufak oluyor.
Un ufak oluyoruz.

bu yüzden kanadı kırık kuşlar gibiyim
her gün onlarca cesedin içinde
benliğimi öyle özlüyorum ki
ah diyorum
neredesin o küçük çocuk...

25 ağustos.