şiirlerin zamansız yapraklar gibi döküldüğü bir savaşın ortasında
mısralar mazlumların rolünü oynarken,
dizeler adaletten yoksun
çaresizliğin kumkumasında ,
bütünlükten uzak kalmış bir şiir gibi
her gün ağlıyor ve ağladıkça
çıldıran palmiye ağaçları gibi bir yerde kuruyup ölüyor.

Ve Ağla yeryüzü diyorum ölülerine , ağla diyorum
çünkü terazisi çalınmış gariban bir manavın
Kırık sofrasında sallanıyor dünya.
aşağıya indikçe indiriyor,
inenlerin içinde
düşleri çalınmış bütün insanlar var,
inenlerin içinde umutları yerle yeksan olmuş
gariplerimin çığlıkları
ki kastın öbür tarafına yetişmiyor bir türlü.

kastın öbür tarafındaki terazi
dersin sanki gökyüzünde duruyor
inmesini bilmeyen papyonlu yavşakların fetvaları
mısralarımı öyle bozuyor ki
sanki sıkılan her kurşun
cudinin sert kayalarına çarpıp geri dönüyor bana.

geri dönünce beni, seni ve bütün insanlığı vuruyor
bunlar vurmayı korkunç şekilde seviyor sanırım
gece kadınlarını becerirken aldığı
zevkten daha fazlasını alıyorlar
ve kirli yüzlerinin içine sakladıkları mutluluğun içinde
bir sürü mazlum insanın cesedi,
gülücüklerine sakladıkları kahkaha deresinde
kanla karışık kızıl bir akıntı sinsi bir gölge gibi
her gece uykularımı,uykularımızı bölüyor ne yazık ki.

Bölünen bir yeryüzünün dengesiz terazisinde
Dalgaların savurduğu vikinglerden kalma bir sal ile
Küreklere asılıyoruz boğulmamak için
Ama ne fayda düşenlerimiz öyle çok ki
Kalanlarımızın içinde kurak umutların coğrafyasını
Gözlerinin içine değen ürkek bir korkudan
Basit bir fiilin çekimsiz hali gibi görebiliyorum.

Tedirginim bu yüzden
Ve bu yüzden mısralarımın içinde endişe barınıyor
Hiç Umudum yok sanki
Bu şiir düzelmeyecek sanki
Ve bu şiir nizamı olmayan bu terazinin içinde
Bütünlük korkusu hep yaşayacak
Biz öleceğiz onlarda yaşayacak.
dünyanın terazisi bu belkide..

12-13 ağustos.