Kleist ya da Lotte gibi cesur olamıyordum hiç
ki bir kurşunluk mesafeye adımı gömeyim
Nakaratına tükürdüğüm şarkılar dinliyordum
bir türkü etmeyen
Kahramanları aynı saç kesimiyle arz-ı endam eden
cinemascope filmler izliyordum
beynimi çimdikleyen
Şiirlereyse devamlı yalnızlık giydiriyordum
Sen yoktun
Dudaklarında gezdirdiğin isimleri
boynunun kenarına gömmekle meşgul oluyordun

Güzel gülümseyen kadınlara aldanıyordum hep
utansam da kirli sakalımdan
Nasırlı ellerimden
Mimikleri sökülmüş oluyordu bazısının
Ama tamamı
günaha çok çabuk soyunuyordu
Celadon gibi saf kalıp uyanamıyor
hayallerimi yağmalatıyordum
Adım üçüncü sayfa haberlerine uygunsuz düşüyordu
Sen yoktun
Ucuz şarap eşliğinde
saray süslü masallar dinlemekle meşgul oluyordun

Ne zaman
dudağımda özensiz sarılmış sigaram
ve yorgun adımlarımla
şehrini giyinmek istesem
Moablı kızlara benzeyen üç beş budala
şehri yakıyordu
Uzun uzun sövmek istiyordum suratlarına
ama
adıma ferman yazılıyor
tez elden suçlanıyordum
İp sert oluyordu
Kalabalıksa delirmiş gibi
Allahtan Uriel kısa tutuyordu da günleri
sağ kalıyordum
Yama’nın oku hep beni buluyordu
Sen yoktun
Şairlere yalvarıp
zülüflerinden aşağı imgeler döktürmekle meşgul oluyordun

Şehir soytarıları
tabutumu meydanda yakacak diye
tek başıma ölemiyordum
Alelacele dilek ağaçlarına umutlar bağlayıp
kahve telvelerinde yolunu gözlüyordum
Söyleyemediğim cümleler hapishane oluyordu
Sadece şeker toplayan çocuklar
-mucize yaratamadığıma kızsalar da-
yanaklarını rehin bırakıp
ziyaret ediyordu
Lenau’nun kaderi yazgım oluyordu
Sen yoktun
Azrail’in yerine koyup kendini
intihar seçenekleri toplamakla meşgul oluyordun



Özgür SARAÇ / Râzı
17/08/2015Denizli