Kanatlarına güneş dokunmuş Güvercinim
Uçabildiğin uzağa göç vaktidir şimdi
Sildiğin günlerin artıklarını alnında taşımadan
ve utanmadan

Kahpece vurup zafer çığlığı atanlar kalsın geride
Siren seslerine fiyakalı kaçışlar ekleyen korkaklar
El/indekini/ vermeyenler
ve gönül dili bilmeyenler de

Yoldan alıkoyan yorgun ayaklar da kalsın geride
En güzel gülümsemesini
düşmanının yüzüne ilikleyen işbirlikçiler
ve yeri geldiğinde sözünü esirgeyenler de

Koynuna talan düşmemiş Güvercinim
Hayal edebildiğin uzağa göç vaktidir şimdi
Tutamayacağı sözleri dilinde gezdirenlere
anlatma kendini
ve geçmişini
ve geleceğini
Cümleleri eğip bükerek anlama makyaj yapanların
Zor zamanda kelime sobelemece oynayanların
-ki bu tipler tek fikre sahip gönüllü kölelerden çıkar-
kapısında eğleşme

İlahi aşkla çıkan zikir ile
kula aşktan çıkan isim
kalbinde birleşmeyen insanlardan
Zincirleri
ya da sınırsız hayalleri
dilinde dolaştıranlardan koru kendini
-çokça bu iki yolla boşaltırlar insanlığımızın ceplerini-

Hiç bir küfür yok edemez içindeki öfkeyi
“ne kadar kesersen kes kuklaların iplerini
gider kaderlerini bağlayacak bir el bulurlar illaki
bilmem mi ”
Sen yine de kızma onlara hatta affetmeyi dene
belki de şefkatle emzirmeyi nasihatlerinle
ama asla göçten vazgeçme

Bazen yenilebilir insan hatta yenilmelidir de
-tek korkakça olmasın-
Hala bir türkü gibi dimdik ayaktasın
ve yas değil payına düşen
ve son bulmayan bir pişmanlık
ve yüzü karalık
ve maskaralık

Hamuru cennette yoğrulmuş güvercinim
Özlediğin uzağa göç vaktidir şimdi
Ruhundan hiç öpülmemiş bir adam
yani veresiye vaadler tutuşturularak ellerine
teni yağmalanmış bir adam yolunu gözlüyor
Bir avuç kurak toprak
diriltmen için ellerini bekliyor

Göç vaktidir
Cân’a
Karanlık basmadan...


Özgür SARAÇ (Râzı)denizli