I.
Sessiz bir sevdanın çıkışı
Bu Fransız Kuşları sadece ötmekle yetiniyor
İhtiyar bir aksanım var
Yaşamaya ve sevmeye
Hep sonunu seçemeyen küskün begonya

Halbuki Simenon okuyorduk bulvarda
Çarpışmıştı iki kuş
Tunus’a örtüşen gözlerinle
Şöyle bir köşeye geçince
Bulutlara yazıyorum ismini

Diyorum ki, sadece bak
Öylece bir katliamı sonlandıralım seninle
Yüzünü seçemiyorum, ellerini uzat!
Kınalı, ince inci beyazı

II.
Bir hüzün gibi değil
Doğrusu buna ölüm de denemez
Saat sabah bilmem beş
Kuşlar ötüyor öteden
Ve sabahertesi kıvrılan yanakların
Yeni bir doğumu müjdeliyor
Değişmez gülüşün.

Bu bakımsız avludadır
Benim sevdam
Benim kaybedişim
Benim mavim
Benim kavgam
Kaldı ki umutlar uzundur. Çünkü en büyük hüzünler
En büyük sevdaların sonunda oluşur

Mutluydum!
Aslında yarım kalan mektubumla
Bir çağı kapatıp açmak gibi
İrrasyonel gözlerin
Afrika’nın başa gelen hüzünlerini sonlandırıyor.

Ben ve Beyrutlu Fransız kadın
İnce inci beyazına ovuşturduğumuz mutluluk
Kuşlar böyle nasıl güzel
Gözlerindeki ölüm.
İnanmıyorum.

III.
(Renk sepetinde üç idam
Birisi ben, diğer ikisi bilinmez
Öteberiden koşuyor sesin
Mösyö Buve ölüyor.)

Hala anımsarım mavi saçlarını
Ki en son nasıl taramışsam
Öyle duruyordu başında.

İçime yassı bulutlar saplanır
Görülürüm tenha yerlerde
İnce inci beyazı mutluluğun borcuyum

Kubbe gök avluda kim ölür
Kubbe gök avlu ölümü bekler dünyayı bekler
Binlerce park çocuğunun neşesiyle
Ölümü sonlandırır gözlerin

Ey bitmemiş umudun yankısı!
İnce inci beyazı mutluluğun borcuyum.