SeyelânSıradan bir günün çıkmazında boğulur mavi Geciken telâş yığını içimizdeki özlem Eksiği fazlasına denk akar yaşam denen musluk Sabır sırtında ömürlük kambur Umut desen ölümlü tufan... Ne yapsak dolmaz İçimizdeki ölümcül boşluk Kırılgan boynumuz kadarız en çok Bir uğultu yeter sindirmeye serçe yüreklerimizi Ortasından boğulur ömrün taze nefesi... Geçer gideriz sonra Öncesiz bir aynanın kırıldığı noktadan İçimiz tuz buz... Anlayacağın; Hayra yormuyorum artık hiçbir düşü Gündüz gözüyle sevemedim ki ben seni... Şimdi karşımdasın Eşit ve hakça paylasıyoruz ya hüznü Kim bölüp dağıtacak Debisi yüksek, akımı şiddetli bu yağmuru..? Özlem TARHAN Mayıs/2015 |