gökyüzümüzden uğurlamayı hiç bir zaman beceremediğimiz bir bulut değil mi çocukluk.. bu güne onun gözüyle bakabilme yetisini yitirdikçe, o saf mutluluğu da yitirme korkusu ve yitirmiş olanların ellerinden damlayıp ortalığı saran bu ağır kan kokusu.. işte dünyayı vahşi ve dayanılmaz kılan her şey içimizdeki o çocuğun ölüşüyle başlıyor.. kirli bir dünyaya bakarken masum düşler kuran herkesin içinde biraz şairlik vardır belki, ama gerçekten dünyayı tertemiz kılacak kadar masum olabilmek çocuklara özgüdür.. bu yüzden her bahar yeniden çiçeklenen bir yanımızın olmasına ne çok ihtiyacımız var ve o salıncaktan her bahar yeniden düşmeye..


-kutlarım özlem hanım.. mükemmel bir şiir.. sonsuz saygılarımla..

Öylesi bir hüzün ki, mâbede, anıta ram..

Ben âh deyip bitirdim her dizeyi. Acısı yoktu, sînemin daraldığını hissetmedim.

Akıntı, iz bırakmaz.. Yolu boyunca akar huzurla, sanki tezat huzur ile hüzün ama işte nefeslenmeme sebeb bu.

Yorulmadım, acımadım.

Ağırdı ama gördüm ve öyle bir dize ki.. Ezberledim.

Nasıl naif, nasıl zarif bir hâl ile dokunmuşsunuz:

"Ne güzeldir yaşamak ağrısı.."

Öyle midir sâhi, bilemiyorum. Unuttum gittiyse de şekli şemali zannım için:


Bu dize için belki huzur dedirttim dilime hüznün kem gözüne..


Şiir için bir şey söylemek gerekirse, teşekkür etmeli duru söylemleriniz, hakîkatin nar hâlinin hâr hâlinin bahâr sûreti için.

Güzelleşir ya bâzı gözler ile âlem, bâzı sözler ile elâlem..

Bunun için büyümek gerekmiyor, güzel görmek gördüğünü haset etmeden güzel söylemek kâfî..



Teşekkürler, kâlben..



Sevgimle.

'Bacaklarıma dolanan salıncaktan düşerim'

Ya sonra! Devam eder acımasız hayat. Beyin denilen bin ayrıntıya takılır sonrasında.
Sonra hüzün, bekleyiş, yüreğin acıması, hayal kırıklıkları, sorgular, keşkeler, pişmanlık, derin bir sızı ve kalabalığın içinde yalnızlık...
Daha sonrası! Yeniden gülümsemeyi umut etmek. Yığınla sözlenmemiş sözlerin içinde kalması, sessizlikteki çığlığın artması.. Belki belki de unutmaya çalıştıkça hatırlamak sonrası!

Arayışların sessizliğinde, içinde kaybolunan, hesap kitapla değil, yaşadıkça öğrenilen girdap misali labirenttir hayat. Yaşam denilen saklanbaçta sobelenirken, her geçen gün biraz daha kelimelerin suskunluğunda boğuluyoruz. Hiç susmuyor içimizde o çığlıklar. Sus(turula)mayan tüm sesler ne çok yoruyor ruhu değil mi?

Cemal Süreya'nın dediği gibi;
"Çocuk olsam yeniden.. Bir tek düştüğüm için acısa içim, Ve kalbim; çok koştuğum zaman çarpsa sadece"

Keşke hep çocuk olunabilse.. Çocuk olarak kalınabilse saf ve duru. Büyüdük kirlendik, kirlettik! İçimizdeki çocuğu büyütmemeyi yaşatmayı becerebilsek kendi dünyamızda bari!

Ahmet Selçuk İlkan'ın dediği gibi...
"çocuktum
hep kardan adamlar süslerdi düşlerimi
büyüdüm
hep kandan adamlar oydular yüreğimi

çocuktum
hep ölümsüz aşkları okurdum masallarda
büyüdüm
ne aşklar satıldı o körkütük masalarda

çocuktum
şerefti itibardı bütün kapıları açan anahtar
büyüdüm
hiçbir güç tanımadım para kadar

çocuktum
saçlarından yakalardım ümitleri
büyüdüm
ezberledim bütün ihanetleri

çocuktum
yaşam bir yağmur gibi düşerdi avuçlarıma
büyüdüm
şimdi hep çocukluğum geliyor aklıma"

Bazen karşınızda öyle bir eser vardır ki, bakmazsınız şiir diye 'Şiir'den ötedir duygudur, bir hayat öyküsüdür. Daldıkça satır aralarına kaybolursunuz...
Herkesin kendini-kendinden, yüreğinden, hayata dair yaşan(ma)mışlıklarını, tamamlanamamış, yarım kalmış duygularını ve ardında bıraktığı g/izleri taşıyan bir 'Şiir'di.

Şiir adına hiç boş dönmediğim bir sayfa.
Ne güzel sizi okumak. Daim olsun yazan yüreğiniz kaleminiz.
Sevgiyle...