Uzaktan izledim olup biteni sadece bir uğultu gerisi yok.
Öylece durup baktım,baktım sonra eğdim başımı.
Dinlemeye çalıştım oda olmadı.
Bir şey söyleyecek oldum sustum.
Konuşulanlar koca bir hiçti, konuşanlar ise işte.....
Düşündüm de susunca kendini dinlermiş insan...
Kaldım öylece bir süre bekledim.
İrkildim birden kendime döndüm.
Buldum bir ayna baktım,baktım eğdim başımı.
Ayna ,ayna bir cam parçası bakanın yansıması.
Hiç ama hiç konuşmadı çok şeyler anlattı.
Anladım,ki konuşmak anlamsızsa susmak en iyisi.
O zaman sustum seyrettim uzaklardan olup biteni.
Sonra döndüm arkamı yürüdüm sessizce.
Dil söyler anlayan olursa,göz söyler bakan olursa.
Ne anlayan kalmış nede bakmasını bilen.
Susmak ne kadar güzel içinde yaşamak gibi.
Varsa vicdan yarası.

Mehmet DEMİR