bir öğlen parçasına ağladım
hiçbir sevdiğim yaprak yoktu gözümün önünde
kaldırımlar saat on iki gibi gerçek acısında
çocuk olsam bir gün kahramanın olacağına inanır
bastırırdım ölüm korkularımı...
saatlerden hep okul çıkışı
kırlangıçları yine ağlarcasına kıskanıyorum
sokaktan içeri yeni girmişçesine pişmanım
kış gelsin istiyorum
yalnızlığım doğayla eşitlensin
değişik ayak izleri görünsün yollarda
ama hiçbiri sana ait olmasın
biz hiç kavuşmamış ayrılar olalım
ben zamana yenik
sen kendine
bir öğlen parçasına yeniden ağlamadan
gitmeyelim....


birgün bir şiiri sırf kendim için seveceğim
üzerine alınmadığın tüm acılarımın adına
özürler dileyeceğim kendimden
sıfırladığım kendi sonsuzluğumdan sıyrılıp
o anlaşacağım ben de
sokak aralarında çay vakti geçmemişse ölmeye hazır
kendiliğinden salınan herhangi bir ev sesine ezik
adımlarıma söz geçiremezsem tüm mezarlar beklesin
toprak bir defa daha ezilsin umutlarıma
üzerine alınmadığın tüm acılarımın adına
kabulleneceğim bir anı daha yaşamayı
sokak aralarında çay vakti
her hangi bir ev sesine kanıp
kendime öylesine bir yakınlaşıp
uzaklaşacağım bir daha...


"rüyamdaki sesimle de tutamadım
oysa bir çağırmalık tek gerçeğinim derdin...
kendimizi değil
çocukluklarımızı büyütmüştük...
ağustos tozlarıyla kirlettiğim göz yaşlarınla
yıkayıp yuyorum da bütün acılarımı
anılarımdan bu anımadek upuzun üşüyorum
bir de ömrün kısalığı meşhur
uzunu makbul derler ya
sessiz yolculuklarla kendiyle başbaşa
tanrının yeryüzüne aşk bahşederken
gözden kaçırdığı şairler bilmezler bunu..."


"tanrı yorgun bir vaktinde yaratmış bizi
senden başka bir şey görme yetisi vermemiş düşlerime
sanaysa benden başka tüm gerçeği görme yetisi vermiş
ve göz gezdirirken zamanda
beni en başta öldürmeyi unutmuş
seni en sonda yaratmayı..."...





kağan işçen...