bir çocuk ilk kez karşıya geçti
karanlık basmadan ve adsız bir ayrılıkta
bitti masal...
iki gözümün arasında sade ölüm
ömrü ömrüm yeterse
seninle ölçeceğim...

çok eskidi güz
ellerim o andan beri yaralı
kuşlar oyunumuzu terk etti
ıpılık göz yaşların hâlâ parmak uçlarımda
ne yapacağımı bilemezken
süt kokulu bir kış öğleni
bir de kendime ağladım ya
sen
seni sevmekmişsin...

bu mevsim
tanrının umuda son mühleti
bu mevsim gözlere kacamak yok
siyaha geçişler düşkünü kalbim
rüyadan bir meydanda ıpıssız
gece üşümelerine tutkun
bir ürperiş öpücüğü bırakacak
düşüncelerindeki eksik gölgeye
bu mevsim sensiz geçer
sen hiçbir mevsimsiz geçmezsin...


kendime ayak diremeden
ölüme uykuyla ara veriyorum
hiç görmesen de olurdu
bilmesen de olur
sonsuz bir riyadan kurtulmak bu
zaman ve evren dümdüz
ve birler şimdi
yaşamak tümden mühendissiz uzaklık
tartı ölçü bilmiyorum üstelik...
erken ya da geç demiyorum
sen diyorum...



kağan işçen...