KEŞKE TAŞ OLSAYDIM
Benim bütün ümitlerimin katili sensin
Ümitsiz yaşamaktansa keşke TAŞ OLSAYDIM O tozpembe hayallerimi hep bitirensin Hayalsiz yaşamaktansa keşke TAŞ OLSAYDIM Yüreğimin dolusunca severken ben seni Zerre zerre ruhumda taşırken o sevgini Bir hiç uğruna terk edipte gittin sen beni Sevgisiz yaşamaktansa keşke TAŞ OLSAYDIM Kardan beyaz, sudan da temizdi benim aşkım Hep seni çalardı gönül evimde her şarkım Mutluluk kadehinde vardı benimde hakkım Çileyle yaşamaktansa keşke TAŞ OLSAYDIM Taşmıydı kalbin vicdanın hiç sızlamadı mı Benim canım yanarken canın hiç yanmadı mı Kalleşçe terk ettin yüreğin acımadı mı Acıyla yaşamaktansa keşke TAŞ OLSAYDIM Böyle bir kalpsizlik hangi kitapta yazılı Sana olan sevdam yüreğime kazılı Asırlar oldu sanki beni böyle koyalı Ben sensiz yaşamaktansa keşke TAŞ OLSAYDIM |
Rahmetli anam, hayatın yükü omuzlarına ağır gelmeye başladığı zamanlarda,
"Ana olacağıma taş olaydım" derdi... Kaderi değiştirmenin imkansızlığını bildiği ve inandığı halde...
Dolayısıyla "Keşke taş olsaydım" diyen bir insanın çaresizliğini bildiğimi düşünsem de
yine de en iyi çeken bilir acıyı...
Böylesine severken, karşılıksız kalması zor elbet.
Gönülü gönül yapan sevgidir.
Sevgiden, sevgiliden mahrum kalan gönül katılaşır elbet.
Keşke öyle olmasa...
Keşke sevmiş olmanın güzelliği ile hep diri kalsa.
Yüreğinize sağlık...
Dilerim ki taş olmak yerine yine can olmayı canan olmayı yaşasın gönlünüz.
Saygılar,selamlar ile