sahipsiz
soğuk bir merminin hedefiyim şimdi
düş fakiri sokaklar çıktıkca önüme


biliyor musun ?
ölümün tek bir resmi ve anı vardır
hayallerinin yıkıldığı yer
cehennemdir bedenine


umutlarımın talan edildiği bu şehri adımlıyorum
gözlerin perde perde çökerken akşam gibi üzerime
ki ben dudaklarımı yine yanık bir ezgide unuttum
dilim zaten hep esirdi ayrılık kokan hazinli sözlere
ve gece
yorgun yılgın bir karanlığa bıraktıkca kendini usulca
ben üşürdüm yar
bitmek bilmeyen hasretinin ataşlerinde



şimdi
ayaklarımın altından kaçar gider bu koca şehir
caddeler hasmım sokaklar kanlım gelir gözlerime
ve ben içimde ki senlerimi yitiririm caresiz
yokluğun katre katre düştükce yüreğime



biliyorum !
kim vurduya gideceğim ansızın
seni aradığım sokaklar mezar olacak bedenime



oysa ki bilsen içim hasretinle ne kadarda dolu
fısıldadığım kadar sesliyim kendi kendime
ve ben hasretinle tükendikce böyle caresizce
sende coğalıyorum sessizce



ve bütün duygularım afaroz edilmiş gibi
iç çekişlerimden
devdik cümlelerim dağılıyor orta yerlere
ki aniden suretin kayboldukca gözlerimin önünden
ben bitiyorum kendi içimde



Hasan İpek
yirmibeş mart ikibin onbeş