ZulaAyıp değil insan olmak.. Tutup ellerinden bir çiçeğin göğe uzanmak rengarenk Ağzında taze çilek kokusu bir merhaba yeşertmek toprağın göbeğinde Alnında ışıl ışıl ilkbahar gözlerinde buğusu cemrelerin öpüvermek bir gülü ağzının orta yerinden Suç değil.. Entarinde yaz güneşi kelebek valsi eteklerinde Hülyalara dalmak bir akşamüstü ayıp değil.. Koşaradım ilişmek sonra bir cumartesi sabahı gördüğün her annenin göğsüne -evlâdından evlâ olmaz elbet ama- Suç değil.. Kozasına tutunmuş birer kelebektir sırtından vurulan her çocuk Eğilip öpmek tanrı eli değmemiş alınlarından -oysa hangi kader kirletebilirdi ki onları- terk edilmiş bir sabahı kucaklar gibi bastırıp iliklerimize dek nasırsız avuçlarını gömmek yüreğimize Suç değil... Göğsümüzde nişan gibi saklayıp boynumuza vurulan zinciri günü geldiğinde; o güne erdiğinde gözümüz ulu çınarlar gibi uzatmak başımızı hak olduğu üzere Deniz’ lerin derinliğince... Ayıp değil insan olmak... Kederin en koyusunda kaderin kesif kuytusunda fazla değil birazcık ucundan da olsa isyan etmek cümle günâha Yokuşları tırmanmak ve tırpanlamak haksızlıkları boynumuzda vebaldir dostlar! Özlem TARHAN Mart/2015 |
kutlarım özlem hanım.. mükemmel bir şiirdi.. sonsuz saygılarımla..