yaşamadan
ve hissetmeden
hiç bir şiire soyunmaz kalem
.............................................



mor bir gecede efsunlanır düşlerim
kelebeğin ateşle dansı gibidir
sana çarparken bu yürek nefes nefes



tenimin hiç bir yerinde kalmamış o kokun
ellerim tutsak yine ellerinin bitmeyen hasretine
ve dudaklarımda arazlı yanık bir türkü dolanır
sessizce düşer nemrutun eteklerine



ey gönlümü kedere bulayan gönül sultanım
şimdi kırlangıçlar göç eder gönül mabetimden
ki su şahlanır yatağından gök kubbe küser bana
kızıl bir şafak vakti ölüm değerken tenime



dirhem dirhem azalır gider ömrüm bilirim
söyle içimin yangınlarına okyanuslar neyler
ki ben gözlerinde zamansız pusulandım
bilirim ki...bir daha
zulf-ü yare bir daha dokunmaz bu eller



ve ben şimdi
hercai bir yürek taşır oldum sensiz günlerimde
ruhum düşerken kimliksiz gölgelerin peşine
ve sen gelme görme ve hatta dokunma
içimde yaşayan o eşsiz senlerime



ama sen yine de gitme
rüzgarları peşine kederi içime atma sessizce
cerağınla tutuşan şu ömrüm bir yangın yeri
ne olur...
arz-u endam ederek sevdama dudak bükme



şimdi ben...
ömür denilen bu yolun sonuna geldim
sen yoksan
ne fark eder başa dönmek



Hasan İpek
onyedi mart ikibin onbeş