kırık beyaz gece
ebû cehil’in kibrini yuvarladım yokuşa
bıraktım günahları kuşları besliyorum deve sağan bir peygamberin süt sızan parmakları gibi kırık beyaz gecede el sürmedim çürür zakkum meyveleri karanlıklar kaybolsun diye ak bir güvercin taşır “kömür ruhumu” Uzatır zaman bastonunu ellerime bırakırken taze bir ayeti geride yankılanır gök kubbe “güzelden gelen güzeldir ” yıkayın şükür denizinde... gönül gençyılmaz |
şiiri söz sanatlarının zirvesi kılan da bu değil mi zaten?