Kapı
Metin Göktepe’ye
sabahlarına su dökerdim tas tas içimde ödünç bir yaşamak, gelmezse ölürüm kaygısıyla. akşamları siyah gelirdi,ama gelirdi eşik yedi renkten gülerdi adımı,adımına. bir gün su dondu sabahken-akşam oldu. gördüm kırmızıya bulamışlar yedi rengin yedisi yatıyor dudaklarında. eve döndüm belkiyle bekletmez bu denli diye. yakmaz o annesini diye diye. siyah beyaz bir fotoğrafla konuşurken kapıya koştum -anne ben geldim. o gün bu gündür kendimi bir kapıya ilikledim pencerede hayatım ç’alındıktan sonra. ’ yüksel batu |
ölüm nedensiz esebilir..
ayakları ile taşır kendini tez gelene
gidene 'dur' susana 'söyle' dokunmaz artık..
goncalandı mı talihin al gülü alnında,
kopup gelen emir haber-ci içindir..
yine de sevinmeli;
kadere tecellinin, masum yüzü biçilmiştir. .