I.
Yalnızlık kasırgalara göz kırpar
İçimizi sömüren emperyalistlerin mimikleri
Sokaktan bir kedi geçiyor yalın ayak
Hayat, kimsesiz çocuklar kadar mutsuz
Bir kere geliyor insan hüzün evrenine
Doğarken de ağlıyor, ölürken de
Yalnızlığı yemin etmiş bir manga dolusu asker
Armalar halinde geçiyoruz bu kentten
Susuyorum yarım bardak suya
Mutluluğa.

Şimdi sen beni sorsan bir ağaç devrilir burada
Karıncalar ölür ve ben günaha girerim sebepsizce
Ah! Bir sinemada sevdalanmıştım sana
Biletlerimizi okuturken yorgundu zaman
Yanlışlıkla bir yalnızlığa girdik
Çıkmaz sokak

II.
Sesin yankılanıyor kulaklarımda içimi gıdıklayan tonda
Sevmekti, sevişmekti derken
Herkes gibi yalnızlığa sürüklendik
Seni bir meydandan geçerken görüyorum
Yelesine aklar düşmüş bir aslan kükrüyor en tepeden
Korkuyu yürürlülüğe sokma savaşı
Meşru olmayan mevzuatlar seni bana yazıyor
Pekala begonyalar

Asılsız manşetler atıldı şehrim kaosta
Sağa sola yalpalayan kuş
Yalnızlıklarımızı sırtına yükler
Alır götürür bilinmez Amerikalara.

Uğursuz bir koruluktan geçer gibi hayat
Şimdi kimsesiz, şimdi yalnız

III.
Bir tren daha kalkıyor eyvah
Peronlarda günlük koşuşturmacalara boyun eğmiş insanlar
Zamanı dondururuz eğer göz göze gelirsek
Bu yalnızlığı da yeneceğiz elbet

Şili’den ithal edilmiş özenli acılarımız
Yalnızlığa bağlanmış gemi halatları
Umutsuzluk hayatın önsözü döne dolaşa ona çıkmalı
Ömrümüz vefa ederse şayet kutsal şafağa.

Darağaçları çekiyor içim bu güzelim havalarda
- size sorarım bu tebessümler hangi telaşın çiçekleridir
siz: umutsuzluğun -
Teşekkür ederim uçamayan kuşlara
Sırt üstü güneşlenen kedilere
Teşekkür ederim bütün heykel sanatçılarına
Amerika’m doğal olmayan felakette
Bir yalnızlığı daha kaldırabilecek zamanım yok

IV.
Dakikalar asıra dönüşüyor ölümün sofrasında
Hayat, ölümün kamera arkası
Bu yalnızlık üs öbür yalnızlıklara
Pakdil ölmemiş, ağlıyorum.

Şimdi dağların efendiliği söz konusudur
Seyyar satıcıların umursamazlığı
Benim yanaklarım kanar ellerin yoksa
Çık gel şehrime.

Bir demet çiçek alırsam yalnızlık kaçar galiba
Yanağıma konan haysiyetsiz akşam kelebeği
Kalbim söyle hangi hasret sürükler seni intihara
Kalbim: lüzumsuzdur pekala
Seni bir çiçek çalar gibi özlüyorum

V.
Parkta ıslıklar eşliğinde yalnızlığa yenilmiş komşular
Yaprakların düştüğü mevsimsel araf
Aşkını yetiştirme yurtlarına yerleştirmiş adam
Yürüyor zamanın boşluğunda
Seslerden ve mekanlardan bağımsız endişelerle
Freud yasaklı kelimeler kullanıyor günümüz anayasasında

Mekanların en heybetlisi araftır
Söyle yanarsam yalnızlığımı da alır mısın
Araf! Sen ömrüme yer edinmiş mevsimsin
Bir hiçlikten öldürürsün sevdaları, etme
Hasretin dalgalarla sürüklenir
Uzar gider böylece yalnızlığımız

Hasret zamandışı misafir fakir soframıza
En talihsiz mutluluk
Severken özlenilen o güzel çiçekler

Haziran bitti, Temmuz beni terk etmiş
Şimdi yalnızlığımız Kasım’a armağan
Bütün mutluluklarımızın gömüldüğü hassasiyet

Ölümün kuru soğuklarına hazırladığımız duygularımız
Dağlardan inen Kasım
Bitiyor, en güzel mutluluklar gibi.