kahraman olduğunu bilmemek hatadır

belkilerden düşmüştün
keşkelerden değil
ömrün boyunca yakışacaktı sana ’gibi’


çöldeki vahanın sabır duası gibi
rüzgar gölgesini saklamıştı yüzüne
insanları ve şarkıları tanımıyordun
ormanlarla komşu olmaya çalışırdın
dağ köylerinin sert koşulları vardı
tebessümünü okşarlardı ama
bir buse vermezlerdi
gel yanımıza demezlerdi
tek başınaydın
cesareti öğrenememiştin
masumluğun çok şaşkındı
görülmemiş düşlerin
cılız

işte tam
vakit gece yarısı
yalnızsın
merhametinle birlikte


yaşamak boş
insan basit
aşk ölsün

demiyorum yanlış anlama
zamanla öğrenirsin
acının ateşle dostluğunu
ve bozgunları görüp
terini közle silmeyi


şunu dedim
ses versin kalbin ve
boğulmasın benliğin alçak insanlar deryasında


efkarından korkmadan çığlıklarını katabilmelisin yazdıklarına
kara rengi çocuk uykusuna bela edenlere
kurşun sıkabilmeli sesin
yorgun iki ağacı seviştirebilmelisin bir tabloda
kalbindeki açlığa ’doyamam’ dedirtmelisin
bayır çiçeklerine kendini tanıtabilmelisin
yardım istemeden
o zaman yağmuru eksiksiz seversin

ömrün boyunca beklediğin mucizenin kendin olduğunu kavrayabilirsin
avcun bir nehir ve kıyı boyu yürüyen sensin
yaralayan ezeli bir figan ömür boyu seninle
korkma gül bahçe de gül bulamazsan
küfrün veya dinginliğin azmin ya da yenilmişliğin
söylediğin marşlarla silkelenir umutsuzluktan
içindeki boşlukta kaybolan çocuğu bulabilmelisin her seferinde

kaybolmak istediğin sonsuzluğa değer bir sevgiyse
ve dersen ki
yaşanmamışlık hissi acılardan daha acı
gözüm kara aşka
dersen ki
yakalayamaz beni
nietzsche’nin yaralı zerdüşt’ü

göçükte ölmenin alışkanlık olduğu bu çağa
anlatabilirsen kum gibi dağılışı
ve çığlıklarına saldıranlarla yüzleştirebilirsen
kimsesiz bakışlı çocukları
sesinin yankısı dimdik ayakta durup
kahrol ’çürüyüş’ diyebilirse
gücenmeden kadersiz toplumlara
yanlışlaşan vicdanlara lanet okuyabilirsen
uzak bir geleceğe inancı hatırlatabilirsen eğer
sendeki kahraman kendinsin

güneşin yeni bir çağa doğmasına tanıklık edecek tüm kahramanlar
çocuk mavisi dünyayı ele geçirecek
işte o gün geldiğinde
doyumsuzluklarıyla kendini yok edecek gözyaşıyla beslenenler...










ey alnımın nakışı
kırış kırış oldu özlemim
o çocuklar bana da sarılsın bin kere.