bir çırpınışta yıkanmıştım
boğulmayı bekliyordum
ismime tüm rüyalar sığınmıştı
kendime nehir bulamamıştım
dudaklarım epeydir kimseyi öpmüyordu
ayaklarım yavaş taşıyordu bedenimi
günde beş vakit ölüyordu bebeler
acı ruhlara, bedenler acılara karışmıştı
ışıkta karşılaşmak imkansızdı
gözlerimde şarabi dinginlik kedimi korkutmuştu
sevgilim tavana bakmıştı
sımsıkı üşümüştüm
sımsıkı bi küfürü pencereden öteye tükürdüm
gittim bu ülkenin tüm denizlerinden


gittim
uyudum


çünkü uyumak üzülmekten kolaydı
çok zordu karanlığa muhalefet olmak
esmer bir şiir kılığına girecek
çok ölmüş gençliğinizi yanınıza oturtup
fazladan umudunuz var mı diye soracaktınız
sevdaya ve güneşe

çok ama çok zordu ’bekliyorum’ kuşlarını örgütlemek
o kuşları sömürge tarihinden kurtarıp
cevabı bilinen nice sorgudan geçirtip
hiç ölü beden görmeden
alkışlanacak bir kardeşliğe götürmek


sevimli sosyalist önderler çok katlı ihtilalleri fısıldaşırken
çok zordu o kuşlara gecekondu bağırmalar öğretmek

gittim
uyudum

çünkü şarkım sevgilimim gözlerine baktığım an bitmişti
merhabam yoktu elvadam da
koynuna sokuluşum yoktu kutuplara yolculuğum da
kedim saate baktı
inanmıyorum dedi ’daha ölmeden’




gittim
uyudum

çünkü çok zordu
aynı şiire aşkı sığdırmak
hem de ne olacak bu ülkenin hali? sorusunu sormak

çünkü çok zordu
memleketin alnından öpüp
sevgilinin gönlünü almak



gittim uyudum
çünkü
sevgilime yağmur üretmek zordu
ülkeye ihtimaller

şarabım tükenmişti
ve felsefem..